loodgrijs
Schalen afgeladen vol. Frisse salades in verschillende kleuren; paars, wit en natuurlijk groen. Inktvistentakels of couscous voor erdoor. Kaasjes en gedroogd fruit zodat je zelf je eigen kaasplankje kunt samenstellen. Dampende warmhoudplaten gevuld met vis en vlees dat eerder nog allerlei verschillende dierentalen sprak. En toetjes. Rijen dik toetjes, netjes in het gelid, wachtend om opgegeten te worden. En weer aangevuld.
En niet één keer zo uitgebreid kiezen en eten wat je lekker lijkt , nee de hele dag door. En niet één dag je tegoed doen aan allerlei lekkers, nee een hele week.
Voor het eerst ben ik op vakantie in een all-inclusive hotel. Het is begin januari, d e kerstdagen en oud en nieuw zijn voorbij. Thuis zijn alle kerstlampjes weer opgeruimd. De sombere dagen van januari zijn nog maar net begonnen. Er zitten natuurlijk prachtige dagen tussen. De winterzon in een prachtig blauwe lucht, knisperende luchtwolkjes bij het uitademen en vrieskou die van die lekkere rode wangen geeft. Die dagen zijn echter zeldzaam. Weinig licht en loodgrijze wolken zetten de toon. En juist die loodgrijze dagen zijn voor mij de reden om het dit jaar eens anders te doen.
Op naar de zon!
Samen met een vriendinnetje. Zij is ook moeder, heeft 3 schatten van kindjes. We gaan het doen, samen er even tussen uit knijpen. Daar zitten we dan na een veel te vroege wekker. Dat snerpende gepiep ging op het moment dat ik voor mijn gevoel net sliep. Ik had eerst nog even ongewild alle mogelijke noodscenario’s in mijn gedachten de revue laten passeren terwijl ik in slaap probeerde te vallen.
Na wat uurtjes in het vliegtuig en een bus, zitten we aan de rand van het zwembad bij het hotel. Het is nog vroeg en we moeten nog even wachten voor we de kamers op kunnen. Ik zit daar in mijn spijkerbroek, twee lagen shirts en een flink vest, want in het vliegtuig kan het best koud zijn. Nou, ik kan je vertellen; wat was ik blij dat ik al die lagen stof aan had! Op bestemming bleek de stralende blauwe lucht met de warme winterzon ook schuil te gaan achter sombere loodgrijze wolken. Ik denk weemoedig aan de korte broeken, topjes en bikini’s in mijn tas. Brrrr…dat wordt eerst nog shoppen als het weer zo blijft.
De volgende ochtend is alles anders. De lucht is strakblauw en dat zonnetje doet ontzettend haar best. Heerlijk om zonder winterjas, wollen sjaal en dikke trui naar buiten te kunnen stappen. En vooral, blote voeten! Geen opgesloten tenen in sokken en dichte schoenen. Kriebelend gras en warme aarde onder mijn voetzolen voelen, wat is dat toch fijn.
Na de ochtendronde langs de vele heerlijk ruikende en kleurrijke schalen komt de bikini uit de koffer. Ons doel voor de komende dagen: zonnestralen tanken.
Warmte en licht absorberen en verder helemaal niks hoeven.
Dan gebeurt het. Na 30 minuten op zo’n ligbedje waar je zo’n mooi ruitjespatroon van op je hele lijf krijgt. Mijn onrust slaat genadeloos toe. Ik vind het heerlijk in de zon, m aar niet als hoofdactiviteit. Ik wil heel graag ook wat anders doen. Het hoeft niet groots te zijn of spectaculair, maar alleen daar liggen en bakken is toch niet aan mij besteed. Daarbij geef ik bijna licht tussen al die voorgebakken lijven. Als ik niet oppas straal ik morgen zelfs roodgloeiend na. De parasol opendoen wordt niet echt gewaardeerd door de ligbedbevolking om mij heen dus ik verplaats naar een schaduwplekje. Keus genoeg, die bedjes worden gemeden als de pest.
Mijn vriendinnetje is ook zo’n snel kleurend typje (lees: bruin en dus niet rood) . En zij heeft wel de discipline om de hele dag op haar buik of op haar rug, in de zon te vertoeven. Daarbij wel iedere 30 minuten even wisselend van kant voor een egale kleur. Af en toe een bladzijde lezend als de houding de kleuropbouw bevorderd.
Ik daarentegen, ik doe van alles.
Lezen, puzzelen, schrijven, in een tijdschrift bladeren, kleuren, leren, wandelen.
Deze vakantie leer ik dat het heerlijk is om samen met iemand op vakantie te zijn en niet continue samen dingen te ondernemen. Dat ik het heerlijk vind om even over de boulevard te struinen. Of op het strand met steentjes te prutsen en stapeltjes te maken. Of foto’s te maken van onlogische objecten. Om met niks anders dan mijzelf rekening mee te houden.
Tijdens het eten en mijn zonpogingen kletsen en lachen we. Hebben we serieuze gesprekken over wat is geweest, wat er nu is en wat er nog zou kunnen komen. Natuurlijk gaat het ook over thuis, het missen van man en kinderen. Maar bovenal genieten we. Allebei op onze eigen manier. Een vakantie zo waardevol, om opgeladen weer verder te kunnen met de prachtige loodgrijze dagen thuis.