---

Woord of zin?

Nee is een volledige zin! Een quote die ik regelmatig voorbij zie schuiven in verschillende blaadjes, op posters en via (social) media. Een zin die ik maar moeilijk kan plaatsen. Een hele zin bestaand uit een enkel woord? Nee is een hele zin? Nee is voor mij vooral een woord. Een woord dat ik liever niet hoor want er zit toch vaak iets negatiefs aan. Een woord dat ik toch maar moeilijk uit mijn strot kan krijgen. Nee is voor mij een woord. En hoe kan een woord nou een hele zin zijn.

Nee!

Was wel het woord dat ik op een post-it op mijn monitor van het werk had geplakt. Als reminder. Hij hangt er al jaren. Een gele post-it met de 3 vervaagde blauwe letters. Gewoon als herinnering dat  ik nee had kunnen zeggen. Wanneer ik weer eens een keer ja heb gezegd tegen iets waar ik eigenlijk geen tijd voor of zin in heb. Dan zie ik dat gele vierkante briefje hangen met de vage letters en dan weet ik weer ; Ik kan ook nee zeggen.

Dat nee zeggen krijg ik niet echt vaak voor elkaar, maar het briefje blijft hangen en verhuisde telkens weer mee naar een volgende werkplek.

Ter inspiratie of zoiets. Wie weet. Ooit.

En toen….. Toen kwamen er kinderen. Vanaf dat moment moest ik toch echt wel leren om nee te zeggen. De eerste paar jaar met de kleine humpjes waren goed te doen. Ik ga uit van positief opvoeden, waarbij ik vooral benoem welk gedrag ik wel wil zien en complimenten geven. Ik snapte heus wel dat dat anders wordt als ze wat ouder worden. Wanneer iets niet mag leg ik erbij uit waarom het niet mag. Dat doe ik vooral omdat ik het zelf beter snap als ik de reden achter een vraag of afwijzing krijg. De kinderen gaan inmiddels naar school en krijgen heus te horen dat niet alles kan of mag. Vaak gevolgd door de reden/mijn gedachtegang waarom niet.

Nu sta ik op het schoolplein te wachten tot de juf de kinderen vrij laat uit het lokaal. Mijn oudste komt op me af gerend met een vriendje in zijn slipstream.

“Mam, mogen we spelen?”

Ik heb weinig puf vandaag en had al bedacht dat ik vandaag bij ons thuis geen gestoei, gespeel, geren en gevlieg wil. Dus ik antwoord: “tuurlijk mag je spelen, kom ik je om half vijf ophalen.” Maar dat was niet de bedoeling! Ze willen bij ons spelen en alleen bij ons. Dus ik doe een nieuwe poging. “Nee, vandaag kunnen jullie niet bij ons terecht.” Smekende ogen en een kinderstemmetje dat roept: “toe mam, alsjeblieft?” Terwijl ik wil starten met uitleggen waarom het niet kan, nou ja waarom ik het niet wil, hoor ik naast me: “Nee.” Ferm en duidelijk, niks geen uitleg. Zowel mijn zoon als ik kijken verbaasd opzij. Een mede-gespuis-ophaler heeft het tegen mijn kind. “Nee” zegt hij nogmaals. Mijn gespuis en ik kijken elkaar aan, verbluft en verbaasd. Maar dan vertrekt mijn oudste  samen met z’n vriendje, opzoek naar diens moeder. Zowaar om te vragen of ze samen bij het vriendje thuis mogen spelen.

Er schiet van alles door mijn hoofd: Wat gebeurt hier nou? Het is toch verdorie mijn kind! Waar bemoeit ie zich mee?

Alsof ik dat zelf niet kan regelen!

…… Hmmm blijkbaar toch niet helemaal. Het zag er wel makkelijk uit. Zou ik dat ook kunnen?

Gewoon alleen nee zeggen.

En dan opeens besef ik het: nee is een volledige zin.