Wurggreep

“Mam, we hebben wat geheims gedaan bij de judoles.” Zo begint mijn zoon glimmend de terugweg van de sporthal naar huis. “Dit mag ik echt tegen niemand vertellen maar tegen jou wil ik het wel zeggen”.

Ik ben stiknieuwsgierig naar wat er gaat komen al heb ik wel een idee. Hij zet een diep kinderstemmetje op en met grote ogen zegt ie geheimzinnig:

”We hebben gewurgd!”

Ik kijk hem gespeeld geschokt aan en begin allerlei vragen te stellen over hoe het was om te doen en hoe het is als iemand dat bij jou doet. Ondertussen heb ik een flashback naar een proefles judo die ik een aantal jaren geleden heb mee gedaan. Daar stonden naast worpen en valtechnieken ook verwurgingen op het programma.  (lees ook halve spanning).

Hoeveel controle kun je los laten als er iemand met een arm tegen je keel duwt, de boorden van de pak strak om je nek trekt, een knie in je rug duwt en zijn adem langs je oor ruist? Door mijn hoofd schieten verschillende gedachten: het zijn nog maar een gele en een witte band, en ze zijn zo jong, weten ze wel wat ze aan het doen zijn?

Ik weet op dat moment heus wel dat ik ten alle tijden de controle heb om ze te laten stoppen door met mijn voet of hand af te tikken op de mat, wanneer ik vind dat het genoeg is. Maar wanneer is het genoeg? Wanneer vind ik dat het genoeg is? Is dat op het moment waarop ik me afvraag wat ik hier in vredesnaam aan het doen ben, hoe ik er bij kwam dat het een goed idee was om zomaar een lesje mee te doen? Dan had ik waarschijnlijk aan de hele les niet moet beginnen, maar ja zeggen tegen deze uitdaging was juist een poging om uit mijn comfortzone te stappen en wat nieuws te ervaren.

Kan ik voldoende de controle los laten en pas aftikken op het moment dat de wurggreep die we moeten oefenen gelukt is.

En dat ie lukt kan ik alleen voelen doordat ik het gevoel heb dat ik ook daadwerkelijk gewurgd wordt, want als dat niet zo is is de greep niet goed en leren we het dus niet.

Ik zit behoorlijk ver buiten mijn comfortabel zone, dit vind ik ronduit eng. Mijn hart roffelt tegen de binnenkant van mijn ribbenkast en ik probeer mijn ademhaling rustig te houden. De gecontroleerde setting van de judoles en de wakende blikken van enkel andere judoka’s maken dat ik enig sinds de paniek kan onderdrukken.

Mijn zoon kletst enthousiast verder en ik klets lekker met hem mee, super knap dat die kleintjes al zo vroeg op een speelse manier leren omgaan met dergelijke situaties, verantwoordelijkheden en mogelijkheden.

Wanneer kun jij de controle loslaten en durf je je over te geven aan het moment?