Beste versie van jezelf?

Ik heb mij een aantal jaar geleden voorgenomen geen dingen niet meer te doen, omdat ik bang was. Een rationele keuze omdat ik het zat was mezelf ervaringen te ontzeggen omdat ik het niet durfde. Zaken zoals spontaan naar een restaurant gaan zonder te weten wat er op de kaart staat. Dat was namelijk mijn standaard actie voordat ik ergens ging eten, kijken wat er op de kaart stond zodat ik alvast een keuze kon maken. Zodat ik niet op het moment dat ik in een restaurant zit nog moet wikken en wegen. Lust ik het wel? Is het een goede keus?

Iedereen die met mij uit eten ging wist bij voorbaat al wat ik zou kiezen. Saté, daar zit ik altijd goed mee. Maar ik werd er gek van dat ik het altijd zo op zeker “moest “ spelen. Waarom durfde ik niet het risico te nemen om eens iets te krijgen wat ik misschien een keer minder lekker zou vinden. Of juist de kans iets te krijgen dat ik superlekker zou vinden.
Door altijd op safe te spelen ontzegde ik mezelf de mogelijkheid om te ervaren, te leren.

Toen kwam de vraag of ik bij een ander team zou willen komen werken.

Aan de andere kant van het land, in een nieuw team en met een andere contractvorm.
Ondertussen zat ik al 10 jaar op dezelfde plek. Ondanks de steeds wisselende collega’s en verschillende interne functies zag ik nieuwe kansen en mogelijkheden. Vooruitzichten om te leren en te ontdekken. Met andere mensen te werken in een nieuwe omgeving

Dat daarbij mijn zekerheidsalarmbellen afgingen viel te verwachten. Tja, die veranderingen vind ik toch wel heel spannend. Honderden vragen door mijn hoofd. Kan ik dat allemaal wel? Doe ik het wel goed. Hoe moet dat thuis als ik langer van huis weg ben? Pas ik wel in dat team?

Ik kan heel goed rationaliseren. Dat deze uitnodig naar een ander team gepaard ging met veel angst en onzekerheid vond ik erg logisch. Die angst en onzekerheid waren er altijd dus nu ook.
Maar ik realiseerde me dat als ik nu naar die angst en onzekerheid zou luisteren ik niet verder zou komen. Die spanning zou me op mijn plek houden. Net als de eeuwige Saté…..

Dus ik sprong! Een sprong van de 3 meter hoge duikplank. Zo de onbekende diepte in.

De tegenstrijdige gevoelens waren zo ontzettend groot. De euforie van iets nieuws beginnen. Wat in no-time om kon slaan naar blinde angst en paniek. Malende gedachten over of ik het allemaal wel rond kon krijgen. En vooral of ik het allemaal wel kon.

Achteraf was dit het laatste zetje wat er toe geleid heeft dat ik nu ben waar ik ben. Dat ik ben wie ik nu ben. Dit laatste zetje kostte me mijn laatste energie zodat alles op was. Alle energie was op tot de laatste druppel.

Een optelsom van vele situaties die ik rationeel kon overzien maar qua gevoel niet kloppend kreeg. Te vaak ben ik gewoon gegaan om dat ik vond dat ik het moest kunnen in plaats van dat ik probeerde te voelen of het wel paste en mogelijk was.

Dit was een kans om te veranderen wat veranderd kon worden en te accepteren wat geaccepteerd moest worden. Gedachtenpatronen, automatische systemen, eerlijk leren luisteren naar lijf en hart om uiteindelijk bij de beste versie van jezelf te komen. Iedere dag opnieuw.
En met de beste versie van jezelf bedoel ik zeker niet dat je iedere dag belachelijk vrolijk door het leven moet gaan. De beste versie van jezelf is juist dat je jezelf mag zijn in je betere en slechtere dagen.

Ben jij iedere dag de beste versie van jezelf? Op je goede en op je slechte dagen?