---

De zon schijnt warme stralen, het is fris buiten en de wind waait langs mijn wang. Het ruikt naar natte aarde. En er kriebelt een voorzichtig lachje. De tuin in, vingers in de grond, aarde. Wroeten en trekken. Ik sta te springen om te ervaren hoe de tuin begint te ontwaken.

Het is begin februari. Voor mij het begin van de lente. Je zult vast denken: dat is toch pas 21 maart? Voor mij niet. Voor mijn gevoel staat 21 maart midden in het voorjaar. Rond huppelende jonge lammetjes, bloeiende velden vol tulpen en narcissen en kwetterende vogels.
Maar nu, nu is het begin. Een soort van belofte. Nieuw jong groen wat boven de grond komt piepen. Bollen en vaste planten waarbij de eerste sprietjes beginnen te groeien en laten zien wat er zou kunnen komen. Dat begin van de lente voelt voor mij als een belofte voor nieuwe kansen en mogelijkheden. Wat komt er uit van de, in het najaar, geplante zaadjes. Welke planten hebben de herfst en winter doorstaan. Welke zijn er sterker geworden, groeien nu groter en reiken weer verder.

Dus sta ik in een waterig voorjaarzonnetje. Met mijn tuin handschoenen aan en een schepje in de aanslag. Mijn eerste stappen van het nieuwe jaar weer in de tuin. Achter in onze tuin heb een “eigen” stukje grond. Daar kan ik doen en laten wat ik wil. Afgelopen herfst heb ik dat stukje vol gezet met tulpen bollen. En als ik zeg vol, dan bedoel ik vol. Niet netjes een groepje, hier een daar een husje en zeker niet 50 bollen netjes op een rij. Nee, een stukje grond van wat vierkante meters waar ik willekeurig zo’n 250 tulpenbollen in heb gezet. Ongestructureerd

Heerlijk om naar te kijken wanneer die kleine groene puntjes boven de donkere aarde uit komen.

Topjes gekleurde beloftes die zich tussen de gevallen bladderen een weg worstelen naar het licht. Tussen de opkomende knoppen groeit ook al het eerste onkruid. Nu reikt mijn groen kennis niet heel ver en moet ik het vooral hebben van experimentele pogingen om te weten wat leuk is in de tuin en wat er langzaam mijn tuintje overneemt zonder dat ik dat wil. Deze groene bolletjes, slingertjes en grasspietjes wilde ik niet tussen mijn tulpen. Terwijl ik van het zonnetje geniet pluk ik die uit de vochtige aarde.

En daar, vind ik de knoppen van een pioenroos. Een cadeautje.

Ik heb vorige jaar uit een koopjeshoek een half vergane plant meegenomen. 4 omhoog staande stokken in een pot, met op het kaartje een afbeelding van een prachtige volle roze bloem. Ik heb haar in de grond gezet en zag de 4 stokjes langzaam bruiner en bruiner worden. Ze vergingen tot zachte, slijmerige hoopjes. En nu, een veelbelovend nieuw begin. Prachtige rode knopjes vlak boven de grond. Een verrassing en een belofte….
Soms loopt het in mijn leven net als in de tuin. Ik plant zaadjes. Soms bewust en doel gericht, soms worden ze door de omstandigheden gebracht. En dan is het een verrassing wat er op komt.