Op een kiertje?

Er zit bij mij zoveel weerstand tegen afscheid nemen. De keuze maken, alle aandacht naar mij op het moment dat het moet stoppen en definitief een deur dicht doen. Het voelt zo definitief terwijl ik weet dat het helemaal niet zo hoeft te zijn.

En dan borrelt de vraag op: durf ik überhaupt wel de deur dicht te doen…

…in plaats van deze op een kiertje te laten staan.  En als ik hem al dicht doe, hoe doe ik die deur dan dicht? Gaat dat met een onbeheerste knal, deur uit zijn sponningen manier, of doe ik hem heel zachtjes dicht zodat niemand er wat van merkt? Hoe heb ik trouwens ooit de deur open gedaan?

Ik heb een collega en die komt binnen, waar hij ook komt, hij komt binnen. Ik heb hem wel eens voorgedaan hoe hij een ruimte binnenkomt….. Nu helpt het ook dat hij twee meter lang is, indringende blauwe ogen heeft en een kale kop. Hij loopt met langzame passen die zo groot zijn als anderhalve pas van mij. Ik zal eerlijk toegeven ik was toen ik hem net ontmoeten een beetje bang voor hem, noemde hem de hooligan. Maar beoordeel een boek niet naar zijn kaft. Ik kwam al snel op het moment dat ik het vooral ging waarderen, ik zag het als iets wat ik ook zou willen leren.

…..Maar goed, terug naar het binnenkomen. We stonden in een kantoortje en ik liet zien hoe mijn collega binnenkomt. Ik zwaai de deur stevig open en stap met een reuze stap de kamer binnen, schouders naar achteren en hoofd omhoog. Blijkbaar was het een goeie imitatie want de andere die er bij stonden gierden het uit van het lachen en zeiden dat het inderdaad zo gaat.

Mijn collega zegt: “Hoe met het anders dan? Moet het zo?” En loopt in reuzen stappen naar de deur, stapt de gang op en doet de deur dicht. Dan volgt er een heel zachte klik en de deur gaat heel langzaam kleine stukjes open waarachter een in elkaar gedoken twee meter lange vent staat. Die met kleine voorzichtige stapjes het kantoor binnenkomt. En vraagt, uhm mag ik misschien iets vragen….. waarop we met z’n alle in lachen uitbarsten, nee dit past niet.  Er is niet een goede of slechte manier van binnenkomen zolang het maar jouw manier is.

Je manier van binnenkomen is dus een manier om te laten zien wie je bent, en vooral ook durven laten zien wie je bent.

Als dat dan ook geldt voor de manier waarop je een deur dicht doet, dan is dat net zo veelzeggend, tekenend voor jou.

En of dat het nu echt een deur achter je dicht smijtend of rustig in het slot trekkend is, daadwerkelijk fysiek een deur of symbolisch als een afscheid. Die deur zal toch dicht moeten voordat je echt helemaal verder kunt gaan. En hoe je hem dicht doet bepaal je zelf, zolang het de manier is die bij je past, laat zien wie je bent en wie je durft te zijn. Ik? Ik ga deze deur dicht doen, stevig in het slot trekken, en dan een andere deur krachtig openen.

Heb jij nog een deur die dicht mag? En hoe ga je die dicht doen?